عجب دردی!
عجب زاری!
درون سینه ام دردیست جانفرسا
دلم از شدت این درد می سوزد
نگهبان باش ای انسان مقام و شان والایت
مشو بیگانه با خود، اینچنین کوچک مپندارش!
جهان بس بزرگی در تو پنهان است
تو ان برگ درخت خورده باران بهارانی
چرا اینک چنین آلوده دامانی!!
ز تقلید تباهیها و زشتیها گریزان شو
رسالتهای انسانی به یاد آور
به پوچیها، به منفیها گراییدن، نباید شیوه ات باشد
درخت یاس و سستی را
به کام دره امید و کوششها، رهایش کن!
تو باید قید و بند این اسارتها
ز دست دیده و دل باز بنمایی
و روحت را به نیروی حقیقتها قوی سازی
فرا راه بشر باید چراغ علم و دین گیری
تو می باید زمین از نسل این آلودگیها، پاک سازی
تو باید جنگل انبوه جهل، از بن براندازی
به غربیها به شرقیها، تو باید این حقیقت را بفهمانی
که تنها زندگی، خوردن و خوابیدن نمی باشد
هدف بالاتر از اینهاست!
زلال معنویت، ان طرف پیداست
که با سرپنجه ایمان و دین باید به سویش رفت
و با این شهیر عالی، مخالف موجها را برکناری راند
و شد شایسته نام شریف آدمیت
و در راه نجات میهن، آنگه گام برداشت
